تصویری از این ۴ مرد و سرنوشت عجیب شان/تختی و فردین ۶۱ سال قبل!

تصویری قدیمی از آرشیو شخصی یکی از علاقمندان پیگیر و آرشیویست کشتی ایران علیرضا رجبی ، ۴ قهرمان نامی ایران را در یک قاب نشان می دهد. عکسی که خاطرات زیادی برای علاقمندان قدیمی کشتی به همراه دارد. تصویری از ۶۱ سال قبل.علی کربلایی علیرضا رجبی در صفحه اینستاگرامش تصویری قدیمی از علامرضا تختی ، محمد علی فردین ، ناصر گیوه چی و حسین ملاقاسمی را به تصویر کشیده است. تصویری از سال ۱۳۳۳ در اردوی رامسر. زمانی که تیم ملی برای اردو به اردوگاه رامسر رفته بودند. فردین در این سال به تیم ملی کشتی آزاد ایران دعوت شد. او در این سال با گیوه‌چی، ملاقاسمی و تختی هم تیمی بود و در رقابت‌های جهانی توکیو موفق به کسب مدال نقره شد. محمدعلی فردین از معدود قهرمان‌های کشتی ایران است که هم در رقابت های آزاد و هم فرنگی به عنوان قهرمانی کشور دست پیدا کرده است. او چند سال بعد به خاطر بعضی از نامهربانی‌ها مجبور به کناره گیری از دنیای ورزشی حرفه ای شد. از فردین نام نیکی به جا ماند و حالا نوه‌های او با افتخار از پدر بزرگ خود یاد می‌کنند. او پس از دوران حرفه ای کم مدت ورزش خود که طولی نیانجامید به دنیای سینما روی آورد و به یکی از بازیگران ماندگار تاریخ سینمای ایران تبدیل شد. فردین که سالهاست خاطره ای فراموش نشدنی از سینمای ایران است و هنوز نامش مترادف با آیین جوانمردی و از خودگذشتگی است . فردین که بعد از دهه ۶۰ و بازی در فیلم برزخی ها ، دیگر هیچ وقت اجازه فیلم بازی پیدا نکرد ، در همه سال ها تا زمان مرگش ، سمت ورزش هم نرفت تا حساسیتی ایجاد نشود چون او را سمبل فیلم فارسی می دانستند . او در سال ۱۳۷۸ و زمانی که گفته می شد مشکل بازی کردنش در سینما حل می شود و دیگر ممنوع التصویر نخواهد ماند ، سکته کرد و بعد از فوتش یکی از باشکوه ترین مراسم خاکسپاری تاریخ سینما و ورزش ایران ، برایش برگزار شد. ۱۵ سال بعد از فوت او ، نام فردین همچنان نامی خبرساز در سینما و ورزش ایران است. این روزها نوه های فردین مصاحبه هایی درباره پدربزرگ شان داشتند و نوه پسری او با انتقاد از افخمی برای انتقاد از فردوین و فیلم فارسی ، در صدر اخبار رسانه ها قرار گرفت. اتفاقی که سبب شد افخمی در یکی از برنامه های هفت با توضیحی در این باره و تمجید از فردین بگوید می خواسته این ستاره کشتی و سینمای سال های دور ایران در فیلم تختی جلوی دوربین برود اما این اتفاق میسر نشده است.چهره شاخص این تصویر اما غلامرضاست. تختی نیاز به معرفی ندارد. او دارای سه مدال المپیک و ۴ مدال جهانی است. شهرت جهان پهلوان اما به مدال هایش نیست. او شهرتش را از همه آنچه دارد که دیگران نداشتند. از ولوله ای که نامش در سالن ها به پا می کرد و لرزه بر اندام شاهپور غلامرضا انداخت. جوانمردی که برای زلزله بویین زهراء یک تنه بازار تهران را به خروش آورد تا مرهمی باشند بر زخم های مردم حادثه دیده. غلامرضا که یحیی آل اسحاق وزیر بازرگانی دولت هاشمی رفسنجانی درباره اش ، خاطره ای داشت از پدرش:«قبل از یکی از مسابقاتش تصویری پخش شد از نماز خواندن تختی . پدرم که روحانی بود می گفت کاش تمام نمازهای عمرم را خدا از من می گرفت و برکت این دو رکعت نماز تختی را به من می داد چون او با این کار نماز را به دل خیلی از نوجوانان ایرانی قبل از انقلاب برد.» تختی که اسطوره ای که راز مرگش سر به مهر شد و شهلا توکلی ، همسرش تا لحظه مرگ در خفا ماند و غصه خورد و لام تا کام سخن نگفت. یک عمر در سکوت ماند و چیزی نگفت تا رفت. بابک پسرش از بس برای سالگردهای پدرش به ابن باویه رفت و در مراسم حقیرانه برای ساخت مقبره پدرش وعده و وعید شنید ، ول کرد و رفت آمریکا ، او علامرضایش هم با خود برد. نوه پسری علامرضا که روزی در وبلاگش درباره پدربزرگ نوشته بود:«وقتی وارد خاک آمریکا شدم ، مامور کنترل پاسپورت فرودگاه تا نامم را دید ، گفت تو چه نسبتی با تختی دارم. وقتی فهمید نوه او هستم برایم به احترام ایستاد و گفت پدربزرگت یکی از افتخارات تاریخ ورزش دنیاست. او مرد بزرگی بود و من با غرور به خودم بالیدم که نامم علامرضاست و پسر خانواده تختی هستم.» علامرضا حالا در آمریکا کالجش را تمام کرده و آماده رفتن به دانشگاه می شود. اینکه چقدر فارسی یادش مانده را احتمالا مادرش مونیرو روانی پور و پدرش بابک می دانند. او مدت هاست که دیگر در وبلاگش چیزی درباره ایران نمی نویسد.ناصر گیوه چی یکی دیگر از چهره های سرشناس این قاب است. مردی که در المپیک ۱۹۵۲ در هلسینکی فنلاند برای کشورش مدال نقره کسب کرده. مردی که حالا سالهاست در بستر بیماری افتاده است. مردی که سال های سخت پیری را در فراموشی پشت سر گذاشت. او مدت هاست که بحشی مگوی از ورزش ایران است. چندی قبل وقتی اشک هایش را رسانه ملی به تصویر کشید ، خنجری کشیده شد بر چهره ورزش مان. البته حسی که خیلی زود فراموش شد و او ماند با تنهایی و بیماری و مشکلاتش.نفر آخر این قاب اما حسین ملاقاسمی است. دارنده مدال نقره دنیا برای تیم ملی . یکی از بهترین های آن سال ها . یکی دیگر از شاگردان حبیب الله بلور که مثل فردین و امام علی حبیبی بعد از کشتی سراغ سینما رفت. از سال ۱۳۴۵ تا سال ۱۳۷۵ در فیلم های زیادی بازی کرده اما هیچ گاه سوپر استار نبوده است.