واقعه ورود امام رضا(ع) به نیشابور به نقل از اثر مرحوم دکتر جعفر شهیدی

پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : این ماجرا را تقریبا تمام کتاب‎هایى که به احوال امام رضا علیه السلام و جریان‎هاى خط سیرش به «مرو» پرداخته ‏اند، نقل کرده ‏اند. هنگام ورود امام به نیشابور دو حافظ قرآن به نام‎هاى «ابو زرعه رازى‏» و «محمد بن اسلم طوسى‏» همراه با تعداد بی شمارى از دانشجویان سر راهش را گرفتند تا چشمشان به جمال رویش روشنى گیرد.

مردم بسیارى به استقبال آمده بودند، برخى فریاد مى‏ زدند، برخى دیگر از خوشحالى جامه خود را بر تن مى‏ دریدند، عده‏اى روى زمین در مى‏ غلتیدند، عده‏اى هم سُم استر امام را در آغوش مى‏ کشیدند و بالاخره جمعى نیز گردن‎ها را به سوى سایبان محملش کشیده، هر کس به نحوى احساسات خود را ابراز مى‏ کرد.

روز به نیمه رسید و از چشمان مردم همچنان سیل اشک سرازیر بود. بالاخره چند تن از راهنمایان فریاد برآوردند که: «اى مردم، همه سکوت اختیار کرده گوش فرا دهید. پیامبر اکرم را با ازدحام بر گرد فرزندش آزار می دهید... .»

در آن هنگام امام رضا علیه السلام حدیثى را با ذکر سلسله سند طلائیش که مشهور است، براى مردم چنین بازگو کرد:

خدا مى ‏فرماید: «کلمه توحید یعنى لا اله الا الله دژ من است، هر کس وارد این دژ شود، از عذاب ایمن است.‏»

امام این را بگفت و مرکبش حرکت کرد، آنگاه دوباره سر از سایبان مرکب بیرون آورده افزود: «اما با رعایت ‏شروط آن که من خود از جمله شروط آن هستم‏.»

در آن روز تعدادى بالغ بر بیست هزار نفر قلم و دوات به دست داشتند که حدیث امام را مى‏ نوشتند. و بدینگونه مورخان رویداد معروف نیشابور را یادداشت کرده ‏اند. (1)

پى‏ نوشت‏:

1- این موضوع در مجله مدینة العلم (سال اول، ص 415) از صاحب تاریخ نیشابور و از المناوى فى شرح الجامع الصغیر نقل شده است. این داستان در کتاب‎هاى زیر نقل شده است: الصواعق المحرقة / ص 122 - حلیة الاولیاء / 3 / ص 192 - عیون اخبار الرضا / 2 / ص 135 - امالى صدوق / ص 208 - ینابیع المودة / ص 364 و 385 - بحار الانوار / 49 / ص 123، 126، 127 - الفصول المهمة، ابن الصباغ / ص 240 - نور الابصار / ص 141. کتاب مسند الامام نیز آن را از این کتاب‎ها نقل کرده است: التوحید، معانى الاخبار، کشف الغمة / 3 / ص 98. این داستان در بسیارى از کتاب‎هاى دیگر نیز ذکر شده منتها برخى جمله «به شروط آن و من از این شروط هستم‏» را حذف کرده‏اند که دلیلش براى ما روشن است.

منبع:کتاب زندگى سیاسى امام هشتم، ص 94، سید جعفر شهیدى .