ماشین شناس/ اولین تجربه رانندگی با «پورشه 911 توربو» 2017: داستان روح!

پدال/ یک ایمیل با عنوان “911 توربو-ژوهانسبورگ ” در اینباکس کامپیوتر ظاهر شد. توربو. ژوهانسبورگ. قدری نشستم. توصیف آن حالت کمی سخت است.
روی ایمیل کلیک کردم. یک دعوت‌نامه از طرف پورشه برای آزمایش 911 توربو که در اواسط عمر خویش که به‌روز شده بود را دیدم:

حالا باقدرت 580 اسب بخار و شتاب صفرتا 96 کیلومتر زیر 3 ثانیه،911 توربو همچنان حد نهایی پورشه در تعریف واژه‌های کارایی، لوکس بودن و خاص بودن است. ما مایلیم که شما آخرین نسل سوپر کار همه‌فن‌حریف پورشه را در افریقای جنوبی تجربه کنید.
بروم؟ البته که خواهم رفت. اما رفتن مرا نگران می‌کند. از ایمیل پورشه چیز دندان‌گیری به دست نیامد اما می‌توانم مجسم کنم که ما احتمالاً خودرو را در کیالامی (Kyalami) خواهیم راند. کیالامی خانه‌ی تاریخی گرند پریکس افریقای جنوبی است. روح‌ها می‌توانند زمان زیادی بیدار شوند؛ و حرکت با زحمت در آنجا یعنی بیدار کردن دو روح سرگردان: یکی همان پیست و دیگری توربوشارژر. اجازه دهید که دو شیطان خودم را به شما معرفی کنم.

در طی سال‌هایی که فرمول 1 موردعلاقه‌ام را دنبال می کردم-دهه ی 70 بود- من شیفته‌ی راننده‌ی جوان تام پرایس بودم، کسی که جایگزین پیتر روسون در تیم موردعلاقه‌ی من شده بود، یک سایه! در آن زمان من رانندگی پرایس را در گرند پریکس لانگ بیچ دیدم، او یک استعداد واقعی بود؛ اما در مسابقه‌ی کیالامی سال 1977-مکانی که روسون 3 سال قبل در آنجا فوت کرده بود-مارشال 19 ساله در پیست و درست در جلوی خودروهای هانس استاک و پرایس حرکت میکرد و سرعت هر دو در حدود 273 کیلومتر در ساعت بود. استاک از راست می‌خواست حرکت کند اما پرایس هرگز ندید که او می‌آید…
تصادف حاصله بسیار وحشتناک بود، مارشال تقریباً ناپدید شد. برای هم‌تیمی‌های او، از دست دادن یک نفر دیگر باورکردنی نبود. پرایس در همان لحظه جان سپرد. کپسول تتش‌نشانی 20 کیلویی، کلاه ایمنی او را برداشته بود. هنوز پای راست او بر روی پدال گاز قرار داشت. تماشاگران از همه‌جا بی‌خبر هات‌داگ می‌خوردند و بچه‌ها جرعه‌جرعه آبمیوه می‌نوشیدند. کمی دورتر با گارد ریل برخورد کرد و با برخوردی دیگر با ژاک لافیت، هردوی آن‌ها به اولین فنس موجود در پیچ پرتاب شدند.
زمانی که شما شروع به دنبال کردن مسابقات اتومبیل‌رانی می‌کنید، داستان بد درباره‌ی تصادفات مثل فیلم‌های جنگ جهانی دوم با آتشبارهای سنگین به نظر می‌آیند. شوم و ترسناک، اما یک‌جوری فریبنده است.

اما بعداً چیزی بدتر از هر فیلم ترسناکی برای کسی که شما می‌شناسیدش رخ‌داده است. صدای خنده می‌آید، روز یکشنبه است و به‌جای خوابیدن سقف اتاق را تخته پوش می‌کنید. این همان زمانی است که داناهو مرد، ویلنوو مرد و سپس آیرتون سنا مرد. هرزمانی شما احساسی قدم به عقب می‌گذارید. پروانه‌ی کندذهن هنوز هم دور شعله می‌چرخد اما در شعاع امنی دور میزند. اگر سن شما به مسابقات گرندپریکس آن زمان قد می‌دهد، می‌دانید که منظورم چه بوده است. شرم‌آور است اما 39 سال بعد من هنوز هم درباره‌ی دیدار کیالامی مردد هستم.

روح دیگر در ماشین است. یا دقیقاً بگویم فانتومی در توربوشارژر است. ازقضا اولین خودروی توربوشارژ داری که می‌بینم، برگشته تا سریع‌ترین باشد.
1972: حافظه‌ی من آسمان آبی کالیفرنیا و سرپایینی خاکی سفتی را نزدیک باکس اسپرینگ نشان می‌دهد؛ و من 15 ساله‌ی لاغر مردنی هستم که در برابر حدود 10 هزار نفر دیگر قرار دارم. اکثر آن‌ها سیگار می‌کشند، برخی هم می‌نوشند. کسی اهمیتی نمی‌دهد که آنجا گارد ریل سختی قرار دارد. زیرا همه‌ی ما به پیچ 8 پیست ریورساید خیره شده‌ایم.

یک جفت از مک لارن M20 نارنجی‌رنگ ظاهر می‌شوند، دنی هالم و پیتر روسون هستند، این یکی روسون است، دو سال قبل از سفرش در کیالامی.
خودروی 700 اسبی آن‌ها با پیشرانه‌ی شورولت با غرشی شیر مانند از مقابل ما شتاب می‌گیرند، و سپس جورج فالمر در خودروی پورشه 917 با پیشرانه‌ی تخت 12 سیلندر و با رنگ‌آمیزی سفید-قرمز سیگارهای L&M می‌آید. 917 عظیم‌ترین خودروی مسابقه‌ای تمام دوره‌هاست.
در ابتدا بی‌سروصدا در سمت راست دور میزند، فالمر خودرو را همانند لوله‌ی توپ جنگی آماده می‌کند. ماشه را می‌کشد. صدای صفیر آغاز می‌شود؛ و موشک پرتاب می‌شود.”توربوها ضربه می‌زنند.” جمعیت زمزمه می‌کنند: “هزار اسب بخار” مک لارن ها را زنده‌زنده می‌خورد. سرها ناگهان به راست می‌چرخد. خودرویی با سرعت 321 کیلومتر بر ساعت ظاهرشده و سپس به‌سرعت محو می‌شود. هزاران زمزمه‌ی یا خدا از جمعیت شنیده می‌شود. به نظر می‌رسد که توربوشارژهای پورشه آن را به جلو پرتاب می‌کنند. سال بعد من و رفیقم شاهد بودیم که مارک داناهو دوباره با 917 پیروز شد. این بار خودرو 1500 اسب بخار قدرت داشت و در مسیر مستقیم به سرعت 386 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

در اواخر دهه‌ی 80 من اولین نسخه‌ی تولیدشده‌ی موشک مانند پورشه را تجربه کردم و آن دومین نسخه‌ی پورشه 911 (930) توربو بود. نیمه‌جان شده بودم. آزمایش با همکاری یک مجله‌ی بد شوم و توسط راننده‌ی بازنشسته‌ی مسابقات و در همان ریورساید انجام شد. زمانی که راننده برای انجام تست اسلالوم آماده شد-تستی که من هزاران بار در خودروهای خیابانی انجامش داده‌ام- به او هشدار دادم که “خب باشه، من میدونم که تو راننده‌ی مسابقه هستی، اما تو چند دور اول آروم برون. اسپین زدن تو این پیست خیلی آسونه.” در اولین دور او اسپین زد و با از بین بردن مخروط‌ها خودرو را به آغوش گارد ریل فرستاد. داستان هرگز فرار نمی‌کند. انجام تست اسلالوم توسط خودم و با 911 نیازمند تنظیم حساب‌شده‌ی ساعتم برای آینده بود. پدال گاز را فشار می‌دهم و پیشگویی می‌کنم: “اگر حالا گاز بدم، فقط آن مخروط را از دست خواهم داد، آه، آه.”
و همه‌ی این‌ها در مغز من شناور هستند و من در آخرین پیچ و داخل آخرین نسخه‌ی به‌روز شده‌ی پورشه 911 توربو S 2017 هستم.”خنده‌دار” فکر می‌کنم که “این چیزها هنوز پس از یک سیستم القایی نامیده شده‌اند. منظورم این است که چند خودرو پس از یک سیستم القایی نام‌گذاری شده‌اند؟” اوه خدای من، کیم تمرکز کن!

این خودرو واقعاً پرکشش است. من پدال ترمز را محکم فشار می‌دهم و فشار حاصله را به‌واسطه‌ی پایم احساس می‌کنم. چهار کالیپر ترمز توربو S بزرگ هستند و دیسک‌های سرامیک خاکستری نمایی جذاب به آن‌ها داده‌اند و گردن من در برابر کاهش سرعت می‌خواهد مقاومت کند. این یک پیچ بی‌قاعده است و به خاطر وجود ساختمان پیت شما کاملاً نمی‌توانید آن را ببینید مگر اینکه آنجا باشید! دو معکوس می‌کشم، بوم، بوم! در مسیر مستقیم سرعت را افزایش داده و به شیفترهای مرسوم پورشه که حالا به شیفترهای خودروهای مسابقه‌ای این خودروساز تبدیل‌شده‌اند نگاهی می‌اندازم.

پیچ رأسی در پیش است. واردش می‌شوم، خودرو واقعاً همانند پاک‌کنی بزرگ احساس می‌شود که بر روی وایت برد شیشه‌ای حرکت می‌کند. سیستم آنتی رول فعال پورشه خودرو را تقریباً تخت نگه می‌دارد. فشار دادن دکمه‌ی اسپورت در قسمت انتخاب سیستم تعلیق که روی فرمان قرار دارد، هر چیزی را برای 20 ثانیه تندوتیز می‌کند. احتراق عقب می‌افتد درحالی‌که پره‌های متغیر توربو اندکی نزدیک‌تر می‌شوند تا پدال گاز برای شتاب سریع‌تر آماده شود.

خارج از آن پیچ رأسی لحظه‌ی حقیقت است. وقت توربو است. باشه، دوست عزیز من می‌خواهی چه کسی باشی؟ یک 917 مدرن؟ آن 930 توربو؟
یک دقیقه صبر کنید. چه اتفاقی برای آن راه مستقیم شکارچی که پس از پیچ رأسی انتظار مرا می‌کشید افتاد؟ هیولای 40 ساله‌ای که ازش می‌ترسیدم کجاست؟ تا صبح امروز من نفهمیدم که او حتی آنجا نیست. درحالی‌که صبح باران ریزی می‌بارید، ما تست را به خاطر نوشیدن قهوه متوقف کردیم. تاریخ کیالامی را مرور کردیم: پس از تحریم‌های بین‌المللی ضد آپارتاید که گرند پریکس را متوقف کرد، پیست ورشکست شد. یک فروشنده‌ی ثروتمند پورشه، لاشه‌ی بی‌جان پیست را خرید.

پایم تا آخر روی پدال گاز می‌رود، برای پاسخی سریع، ویژگی جدید یعنی بوست دینامیک پیش‌ازاین سوخت را قطع کرده اما دریچه‌ی گاز را برای کمک به حفظ فشار منیفولد باز نگه‌داشته است. فشار بالا تنها خروجی پیشرانه را افزایش نمی‌دهد بلکه به مصرف بهینه‌ی سوخت نیز کمک می‌کند.
911 توربو S می‌تواند در زمان 2.8 ثانیه به‌سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برسد (مدل پایه‌ی توربو در 2.9 ثانیه به این سرعت می‌رسد). در سرعت 160 کیلومتر بر ساعت، باد اطراف خودرو را فرامی‌گیرد.
دماغه بازنگری شده و چراغ‌های جلو با تکنولوژی LED نمایی جذاب‌تر به پورشه بخشیده‌اند. همچنین رینگ‌های جدید 7 پره و 20 اینچی نیز تکمیل‌کننده‌ی کار هستند.

اگر این مسیر مستقیم ادامه پیدا کند من نهایتاً به‌سرعت 330 کیلومتر بر ساعت خواهم رسید. اما من تیک آف می‌کند. این یک دور باحال بود. هی پسر، من می‌خندم!
پس از پارک کردن این هیولای گران‌قیمت (160250 دلار برای کوپه‌ی پایه، 201450 دلار ب&#