گالری گردی؛ نمودی از رشد فرهنگ در جامعه

هر چه هنر بیشتر مورد توجه مردم قرار گیرد، آثار و نمود فرهنگ در جامعه، پررنگ تر خواهد بود و در این میان گالری گردی می تواند به بخشی از فعالیت های هنری مردم همسنگ سینما رفتن و دیدن تئاتر تبدیل گردد.

سوال مهمی که هنردوستان از خود می پرسند شاید این باشد که  چرا تهرانی با وجود ده ها گالری بزرگ و کوچک نمایش دهنده آثار هنرمندان معروف و جوان، اشتیاق چندانی به گالری گردی ندارند؟‌ آیا اصولا می توان انتظار داشت گالری ها به اندازه سینما ها شلوغ باشند؟‌

به نظر می رسد باید بهانه های همیشگی مشکلات اقتصادی را کنار گذاشت و سراغ دلایلی دیگری را گرفت. اشتیاق به هنر و هر چه به آن مرتبط است چه در وجه مادی آن و چه در وجه معنوی آن، ریشه در آگاهی و دانش مخاطبان دارد؛ موضوعی که چندان ارتباط مستقیمی با اقتصاد ندارد.

به نظر می رسد باید ریشه های این مشکل را در فرهنگ جستجو کرد. ما به همان دلایلی که تئاتر کم می بینیم، به همان دلایلی که کتاب کم می خوانیم؛ به همان دلایل هم به گالری گردی و موزه گردی اشتیاقی نشان نمی دهیم. در اینجا بحث اصولا اقتصاد و تحریم و پساتحریم نیست.‌

در نبود فرهنگ سازی در معرفی و اطلاع رسانی ظرفیت های فرهنگی و هنری پایتخت به میلیون ها نوجوان و جوان، شاید حداقل نشان دادن این قابلیت ها و دستاوردها،‌ تاثیری در مسیر زندگی آنان داشته باشد. هنرمندان زیادی می شناسیم که به واسطه آشنایی با یک نقاش، عکاس، فیلمبردار، مجسمه ساز و حتی نگارگر و بازدید از یک گالری و مشاهده چند جلد کتاب هنری، فعالیت صنعتی و مهندسی خود را که به دنبال آن بوده، رها کرده و به دنیای رنگارنگ حس و شور هنری پای گذاشته است. همه این ها بیان گر این واقعیت هست که باید استعدادیابی را از داخل خانه ها آغاز کرد.

برخی هنرها به ویژه صنایع دستی بر جای مانده از تاریخ کهن کشور رو به فراموشی اند و نیاز به تربیت نسل جوان و متخصص برای احیای آن ها وجود دارد. گام نخست در احیای آن ها شناساندن این صنایع دستی ارزشمند به نسل امروز است و گالری ها، به عنوان تجلی گاه شهری هنرهای مختلف و محفلی برای تعامل مستقیم مردم با هنرمندان در فضایی علمی و هنری، جایگاه مناسبی برای پیگیری این ماموریت بزرگ به شمار می آیند.

نمی توان از مردم انتظار داشت به صندوق های نیکوکاری میراث فرهنگی کمک کنند یا برای پاسداشت میراث فرهنگی ملموس و ناملموس بکوشند، وقتی شمار زیادی از شهروندان پایتخت، حتی یک بار هم از موزه های مهم شهر بازدید نکرده اند.

موزه آبگینه، موزه ملی ایران، مجموعه گلستان و باغ موزه ملی ملک با آوازه بین المللی شان، گویی در تهران گم نامند. نسخه های خطی نفیس کتابخانه مجلس و گنجینه جواهرات ملی بانک مرکزی و گالری های کاخ موزه سعد آباد و نیاوران هم گویی فرسنگ ها از مردم دورند.

شاید بد نباشد ردپایی از این دارایی های فرهنگی ارزشمند در کتاب های درسی، دیده شود. دانش آموزان باید همان قدر که از ایثار و فداکاری دهقان فداکار می شنوند، بیشتر از آن باید از موزه ها و ظرفیت های هنری و فرهنگی و گردشگری کشور خود اطلاع یابند.

در نبود جریان های موثر فرهنگ ساز، گالری ها شاید بتوانند به عنوان محفل تعاملی شیک و جذاب، آغازی برای آشتی مردم با هنر و هنرمندان و فرهنگ باشد.

گالری های می توانند فراتر از نمایش آثار تاریخی، هنرهای مدرن و امروزی که باب سلیقه مخاطبان بسیاری است را نمایش دهند. با گالری گردی می توان با هنرمندان معاصر آشنا شد و تفسیر اثرشان را مستقیم و زنده دریافت کرد. امکان خرید بهتر آثار هنری را یافت. با فعالان این رشته در تعامل بود.

مشاهده آثار متنوع و مختلف هنری از مجسمه سازی گرفته تا نقاشی و عکاسی و ...، در ارتقای دانش و دید بازدیدکنندگان و برداشت آن ها از محیط پیرامون تاثیر بسزایی خواهد داشت. کسی که عکس زیاد دیده باشد، زاویه را بهتر می شناسد و کسی که زاویه شناس باشد، حرفه ای تر از عوام به جلوه های طبیعی و غیر طبیعی زندگی روزمره توجه می کند. این نوع نگاه ها و برداشت ها به خلق عکس ها و نقاشی ها و طراحی های ویژه می انجامد.

همه این تجربه هاب ناب را می توان با هزینه ای کم، در گالری گردی های هفتگی یا ماهانه کسب کرد. با همه این اوصاف، چرا گالری گردی در ایران رونق ندارد؟‌

اطلاع رسانی نامناسب

وقتی اطلاع رسانی کافی درباره رویدادهای هفتگی و ماهانه گالری ها در کشور وجود ندارد نمی توان گالری گردی شهروندان پایتخت یا هموطنان دیگر در استان های محل زندگی خود را انتظار داشت. ده ها گالری تهران که میزبان آثار هنری ارزشمندی از هنرمندان نسل قدیم و جدید کشور اند، اطلاع رسانی کافی ندارند و خبرپراکنی شان به چند سایت خاص محدود شده است و گه گاه، روزنامه های کشور، از رویدادهای مهم در حال برگزاری در گالری ها خبر می دهند.

گالری ها، سایت مناسب ندارند

گالری ها باید پرتال اطلاع رسانی خوب و چند زبانه داشته باشند و علاوه بر آن حضور در شبکه های نوین اجتماعی باید مد نظر گالری داران و موزه ها قرار گیرد.

مدیریت غیر حرفه ای

مدیریت گالری با مدیریت بوتیک و رستوران و کافی شاپ متفاوت هست. فعالان این عرصه، از نبود آموزش کافی به مدیران گالری ها در زمینه های مختلف انتقاد می کنند. به نظر می رسد الگو برداری از شیوه های مدیریتی برترین گالری های اروپا بتواند ما را در این مسیر یاری کند. سازمان میراث فرهنگی و وزارت ارشاد و دیگر نهادها، می توانند سر فصلی آموزش در این عرصه ایجاد کنند تا در این وادی، با بی کیفیتی مواجه نباشیم و مانعی برای گالری گردی نباشد.

تعامل ضعیف با مراکز آکادمیک

هزاران دانشجوی رشته های هنری در تهران و مراکز استان ها، جمعیت بالفعل گالری گردی ها اند که مدیران گالری ها باید تعامل بهتری با آن ها برقرار کنند و این جمع فرهیخته عاشق هنر، خود مشوق جذب هموطنان دیگر باشد.

جذب حداقلی گردشگران خارجی

گردشگران خارجی باید به گالری های مهم تهران و مراکز استان ها مراجعه کنند. موسسات گردشگری با تعامل با گالری ها می توانند چنین بستر مهمی را فراهم کنند تا فرصت خرید آثار، بهتر و بیش تر فراهم شود.

قیمت برخی از آثار هنری در ایران گاه بسیار ارزان تر از مراکز فروش در اروپا و آمریکاست که این فرصت خوبی برای مجموعه داران آثار هنری است.

روی هم رفته، هر چه هنر بیشتر مورد توجه مردم قرار گیرد، آثار و نمود فرهنگ در جامعه، پررنگ تر خواهد بود و در این میان گالری گردی می تواند به بخشی از فعالیت های هنری مردم شهر همسنگ سینما رفتن و دیدن تئاتر تبدیل گردد.

چنان چه تمایل به اطلاع از رویدادهای هنری در حال برگزاری در گالری های کشور را دارید، می توانید به سایت های honargardi.com و galleryinfo.ir مراجعه نمایید.